Glimmend gepoetst...

Laatst blogde ik al over de theelepeltjes van mijn oma, die ik had gezocht bij mijn ouders op zolder. Die zaterdagmiddag vond ik ze niet. Maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als ze toch niet verder op zoek ging. Het moest toch ergens zijn. Een dag later belde ze al, want ze had ze gevonden...

Vorig week kreeg ik ze van haar, met de zilverpoetsdoek erbij, want er zat wel een beetje aanslag op de theelepeltjes. Elke keer heb ik een paar lepeltjes gedaan en nu staan ze er weer keurig glimmend bij.

Er zitten leuke exemplaren bij, onder andere het "eigen" lepeltje" van mijn opa en mijn oma, maar ook exemplaren van de kerk van een dorpje waar ze bijvoorbeeld een dagje waren of hun vakantie vierden. Ze kochten dan een theelepeltje om het onderhoud van de plaatselijke kerk te sponsoren, en hadden zelf een leuk vakantieherinnering.

Het theelepelvaasje staat in het vitrinekastje in de keuken, naast mijn verzameling "Volendams blauw."

En misschien ga ik de lepeltjes wel gewoon gebruiken, ik heb ze natuurlijk niet voor niets zo mooi gepoetst.